pieczecie

Konrad II (I) Głogowski (ur. między 1228 a 1231 - zm. 6 sierpnia 1273 lub 1274 r.), książę głogowski (1249/1251-1273/1274).
Konrad II (I) był czwartym pod względem starszeństwa syn księcia śląskiego Henryka II Pobożnego i Anny z czeskiego rodu Przemyślidów.
W momencie śmierci ojca w 1241 roku Konrad był małoletni. W celu uniknięcia nadmiernego rozdrobnienia władztwa został wysłany przez matkę i starszych na studia do Paryża, gdzie miał zostać wykształcony na duchownego.
Książę jednak na wiadomość o podziale ojcowskiego księstwa między braci Bolesława II Rogatkę i Henryka III Białego powrócił do kraju, by upomnieć się o swój dział.
Wkrótce doszło do porozumienia na mocy którego znalazł się pod opieką starszego brata księcia legnickiego Bolesława Rogatki, z którym formalnie objął współrządy. Ten chcąc pozbyć się brata wystarał się dla niego o stanowiska kościelne : najpierw prepozyta kolegiaty w Głogowie, a następnie uczynił go biskupem w bawarskiej Passawie. Konrad nie zamierzał jednak kontynuować kariery duchownej i wkrótce popadł w zatarg z Rogatką.
Początkowo musiał uchodzić ze Śląska (czerwiec 1249), wkrótce jednak dzięki pomocy księcia wielkopolskiego Przemysła I udało mu się opanować Bytom nad Odrą. Współpracę z wielkopolskim Piastem umocnił małżeństwem z siostrą Przemysła, a córką Władysława Odonica Salomeą. Innym sojusznikiem w walce z Rogatką stał się rychło inny brat Henryk III Biały.
Dzięki pomocy nowych sojuszników, oraz wobec buntu rycerstwa głogowskiego przeciw Bolesławowi II kampania Konrada zakończyła się w 1251 roku pełnym sukcesem. Książę legnicki został zmuszony do zaakceptowania tego stanu rzeczy, jednak to końca życia Konrada stosunki między braćmi pozostały napięte i często dochodziło do zatargów, z których zwycięski z reguły wychodził książę głogowski (m.in.1257 roku Konradowi II udało się porwać Rogatkę z pilnie strzeżonego zamku w Legnicy), chociaż w 1271 miał utracić na rzecz brata Bolesławiec nad Kwisą.
W 1260 roku Konrad nawiązał bliższe kontakty z Czechami i związał się z polityką króla Przemysła Ottokara II. W polityce wewnętrznej opierał się głównie na ludziach dzięki którym zdobył władzę.
Książę głogowski starał się również popierać kolonizację osadniczą, głównie niemiecką. Jego też zasługą jest lokacja na prawie magdeburskim Głogowa w 1253 roku.
W polityce z kościołem w przeciwieństwie do swoich braci Konrad poparł energicznego biskupa wrocławskiego Tomasza I w walce o immunitety kościelne. Działo się to jednakże do czasu i kiedy w 1268 roku Tomasz I zmarł Konrad zaczął łamać nadane przez siebie przywileje, co doprowadziło do konfliktów z nowym biskupem Tomaszem II.
Konrad II był dwukrotnie żonaty : po śmierci Salomei wielkopolskiej ożenił się z niemką z rodu Wettinów Zofią. Dzieci dochował się sześcioro : trzech synów (Henryk III Głogowczyk, Przemko Ścinawski i Konrad II Garbaty), oraz trzy córki (były to Anna wydana za mąż za Ludwika II Surowego Wittelsbacha, księcia bawarskiego, Eufemia wydana za hrabiego Gorycji Albrechta i Jadwiga późniejsza ksieni klasztoru we Wrocławiu).
Nie był to władca wybitny, raczej typowy książę dzielnicowy.