pieczecie

Henryk II Pobożny (ur. 1196/1207 - zm. 9 kwietnia 1241), książę legnicki, krakowski i wielkopolski 1238- 1241 (do 1239 tylko w południowej Wielkopolsce po linię rzeki Warty. Przez cały okres nad ziemią kaliską i rudzką (wieluńską) wyłącznie opieka nad małoletnimi książętami). W latach 1238 - 1239 rządy w księstwie opolskim i opieka nad sandomierskim.

Henryk II Pobożny był trzecim pod względem starszeństwa synem Henryka I Brodatego i świętej Jadwigi z Andechs (po zmarłym w dzieciństwie Bolesławie i Konradzie Kędzierzawym). Nie wiadomo dokładnie, kiedy się urodził, pierwszą pewną wiadomość o nim mamy dopiero z 1208 roku. Już jednak pięć lat później wobec tragicznej śmierci brata Konrada na polowaniu, Henryk stał się jedynym dziedzicem Dolnego Śląska.

Śmierć Henryka II Pobożnego na polach pod Legnicą w krótkim czasie doprowadziła do rozpadnięcia się tzw. "Monarchii Henryków Śląskich" i uniemożliwiła zjednoczenie Polski jeszcze w połowie XIII stulecia. Henryk pozostawił po sobie pięciu synów (byli to Bolesław II Rogatka, Mieszko Lubuski, Henryk III Biały, Konrad II Głogowski i Władysław arcybiskup Salzburga) i pięć córek (Gertruda żona Bolesława I Mazowieckiego, Konstancja żona Kazimierza I Kujawskiego, Elżbieta żona Przemysła I, Agnieszka opatka klasztoru cysterskiego w Trzebnicy i Jadwiga opatka klasztoru klarysek we Wrocławiu). Mimo tylko trzyletnich rządów Henryka II Pobożnego książę legnicki, wielkopolski i krakowski pozostał w pamięci potomnych jako idealny rycerz i władca chrześcijański, na czym na pewno rzutowała tragiczna śmierci w bitwie pod Legnicą.